کـاش مـیشـد دیـشـب مـی آمـدی....

مـرا در آغـوشـت جـایـم مـیـدادی..

فـرصـتِ گـِلـه را ازم مـیگـرفـتـی..

مـثـلِ زمـانـهـایـی کـه از نـدیـدنـت شـاکـی بـودم..

بـلـند مـیـگـفـتـی: هـــــــــیــــــس

هـمـه ی بـی مـن بـودنـات تـمـوم شـد..

سـرم تـو آغـوشـت بـاشـه و بـگـی:

دیـگـه ایـنـجـام . . مـیـخـواهـم امـشـب تـا صـبـح دیـوانـه ات کـنـم.......

از مــــن نــپــرس چــقــد دوســـتـت دارم...